Aan alles komt een eind
Inmiddels was het alweer de laatste bootduik en tevens de laatste duik van het Zeeland weekend. Na een bootreis van twee uur en onze voedsel- en drinkreserves bijgevuld te hebben, konden we duiken bij Dreischor. Dit keer geen Dreischor Frans Kokrif of Dreischor Gemaal, maar een plek naast het gemaal. Dit is geen duikstek die je kan doen vanaf de kant en dus alleen beschikbaar per boot. De boot liet het anker zakken en de bodem bleek zeventien meter onder ons te liggen.
Mijn buddy en ik waren als eerste te water en begonnen met zwemmen naar de kant. We wilden niet afdalen naar zeventien meter en ook geen lange tocht door groen water maken. In de tussentijd kon ik mooi van de gelegenheid gebruik maken en heb ik een foto gemaakt van de boot. Met de zon schijnend op mijn schermpje, heb ik nooit kunnen zien dat er druppels voor de lens zaten.
De MS Theo vanuit het water gezien.
Toen we redelijk in de buurt kwamen van de kant zijn we onder water gegaan. Ik dook wat dieper en kwam op acht meter uit. Al gauw had ik door dat hier niks te zien was. Het water is daar donker en er is ook geen leven. Het enige wat daar te zien is, is zandvlakte. Ik wist al gauw dat ik hier niets ging vinden en ben dus een paar meter hoger gaan zwemmen.
Snel daarna kwamen we weer kreeften tegen. Zodra je de kreeften beschijnt met je lamp of als je op ze afkomt, schieten ze meteen weer in hun hol. Vervolgens steken de voelsprieten uit en proberen ze je hiermee te onderzoeken. Wanneer ze denken dat de kust weer veilig is kruipen ze uit hun hol.
Een kreeft weggekropen in zijn hol.
Niet veel later zag ik meerdere krabben bewegen. In eerste instantie niet gek, totdat de ze dicht bij elkaar kwamen. Iets te dicht… De krabben begonnen met elkaar te vechten en de ene kroop over de kop van de andere. Vervolgens probeerden ze beiden met hun scharen te vechten. Waarschijnlijk was de ene krab bij de andere in het territorium gekomen.
De ene krab begon bij de ander op het hoofd te zitten.
Na ongeveer 30 seconden was de vechtpartij afgelopen en was er een winnaar. Op de foto hierboven heeft uiteindelijk de onderste krab gewonnen en kon hij zijn plekje op de steen behouden. Echter klom de krab al gauw een stukje naar beneden.
En de winnaar is…
Vlak voordat wij ons omdraaiden voor de terugweg, kwam ik weer een grondel tegen. Het leek er wel op alsof ik steeds beter snapte hoe ik deze vissen moet benaderen zonder dat ze wegschieten. Het visje bleef namelijk rustig zitten en gaf mij alle tijd om een foto te maken.
De grondel bleef rustig zitten zodat ik een foto kon maken.
Op de terugweg doken we zoals gewoonlijk minder diep. Op 2 á 3 meter was ik toch nog op zoek naar naaktslakjes. Ik wist nog van het pinksterweekend dat er naaktslakjes te vinden zijn rond deze diepte. De slakjes zitten vooral verscholen tussen de planten. Echt goed zoeken hoefde ik niet. Er waren veel naaktslakjes te vinden op dezelfde onderwaterplanten. Het enige nadeel was dat ze niet heel erg groot waren. Groter dan één centimeter waren ze bijna niet. Ik moest en zou een goede foto maken van een slakje, en dit was een groene wierslak.
Een kleine groene wierslak.
Na een duik van 50 minuten, hebben we het laatste stuk boven water terug gezwommen naar de boot. Eenmaal weer aan boord konden de duiksetjes afgebouwd en opgeborgen worden. Ongeveer een uurtje later waren we weer in Den Osse. Het duikweekend zat erop en ik kan nu alleen nog maar uitkijken naar mijn vakantie in Spanje. Uiteraard zal er dan ook gedoken worden en neem ik weer een camera mee. Na mijn vakantie kunt u dus weer nieuwe blogs verwachten!
Leestip! Inmiddels staan alle vijf duikblogs online van het duikweekend. Mocht u er één hebben gemist dan kunt u deze teruglezen door op de hoofdpagina naar beneden te scrollen.
Hoi ik ben Christiaan Bosma, 27 jaar en wonend in Hoogeveen (Dr.). In 2013 ben ik begonnen met duiken. Na een van mijn eerste duiken ben ik in aanraking gekomen met onderwaterfotografie. Ook maak ik tegenwoordig graag video's onderwater!